Lieve wakkere vrouw,

Eeuwig draai je in datzelfde rondje.

En ik draai met je mee.

Ik zit naast je op de draaimolen, en elke keer bij de uitgang tik ik stilletjes op je schouder: ‘Hey, psst.. Wat als we van deze draaimolen af stappen?’

Je voelt me dan wel, je kijkt me even aan en twijfelt..

Maar de lichtjes zijn te fel.

De geluiden te aanlokkelijk.

En dus draaien we nog even door.

Door en door en door totdat je echt álles geprobeerd hebt en tot de conclusie komt dat niks van die kleurtjes, niets van die lichtjes zo vervullend is als dat het er uit zag.

Ik weet zeker dat de dag komt dat we samen, misschien ietwat draaierig en misselijk, van de draaimolen afstappen.

En dan zal de frisse lucht, de rust en de stilte ineens genoeg zijn.

Je moet eerst geproefd hebben van wat niet werkt, om het verschil überhaupt op te kúnnen merken.

En daarom, lieve vrouw, draai ik nog even mee.

Doen we nog een rondje.

Liefs, jeZelf.