Lieve wakkere vrouw,

Je mag het bijna niet meer zeggen.

Ik voel de weerstand in je, ik herken het.

De wereld discussieert over vrijheid, maar jij voelt die afwezigheid in een heel nieuwe vorm.

De vrijheid om gelukkig te zijn.

Blij,

Het leven mooi te vinden.

Er is een nieuw soort taboe ontstaan in je hart terwijl je de oude aflegt.

Maar het leven ís mooi, lieve vrouw.

Of jij het tot in je diepste voelt of een ander totaal niet:

Over de pracht van het leven valt niet te twisten.

Het staat niet onder druk, valt niet ten prooi aan meningen.

Ze is als de zon achter de wolken altijd aanwezig, zichtbaar of niet.

En aan welke kant jij ook staat, op de grond of voorbij de wolken.

Ze is er. Altijd.

Soms speelt ze verstoppertje, als een kind, om anderen iets te leren.

Eenmaal de les geleerd, schijnt ze ten volle en ontvang je de stralen:

Ongeacht of er nog wolken zijn, want die ben jij dan al voorbij.

Och, en of je uitdelen mag?

Ja, maar natuurlijk!

De stralen zijn voor iedereen, niet alleen voor jou.

Zolang je maar herinnert dat je enkel door een spiegel te zijn haar stralen kunt reflecteren, naar hen nog onder de wolken.

Je kunt niets forceren.

Je mag niets dwingen.

Bied het aan, geef het de ruimte, zodat de anderen kunnen kiezen:

"Wil ik de mooiheid van het leven in mij accepteren?"

Daar zit dan ook voor jou de kunst van het loslaten, dat wat niet van jou is.

De zon is niet bang om te stralen; dat doet ze gewoon.

En de één zal klagen over de sterkte terwijl de ander dankbaar ontvangt.

En dat,

Dat is dan weer de pracht van dit leven.

Zo, het cirkeltje weer rond.

Liefs, jeZelf.