Lieve wakkere vrouw,

Je hebt geen idee hoe dapper ik het van je vind hoe je steeds meer loslaat wat je eerder zo belangrijk vond.

Je verbergt je niet langer achter make-up en ik zie weer je prachtige, eigen gezicht.

Ik zie je ook steeds meer dingen zeggen, hardop, die je voorheen alleen durfde te denken. 

Je hebt het misschien niet door, maar dit betekent dat je steeds meer angst aan het loslaten bent.

Ook al zijn het maar kleine dingen, beetje bij beetje, stapje voor stapje, komt je echte 'ik' ofwel 'Zelf' naar boven.

Ook iets wat je misschien niet zo door hebt, maar je wordt er mooier van.

Niet iedereen kan dit zien.

Sommige mensen dragen een bril die beslagen is en daardoor valt ze niet op wat ik wel zie.

Ik zie je groeien, floreren, ten midden van deze mensen.

Ze vinden je niet onaardig, weet je..

Ze vinden het alleen heel spannend, omdat ze zo gewend zijn aan het beperkte zicht.

Het is dan extra eng, wanneer iemand ze door puur zichzelf te zijn een alternatieve bril aanbiedt.

Want wie zegt dat de bril die jij bent gaan dragen voor hen ook zou werken?

Dat risico nemen vond jij eerder ook eng.

Weet je dat nog?

Vergeet dan ook niet, lieve vrouw, dat jij er niet bent, met dit heldere zicht, met je bevrijding die steeds maar groeit en groeit, zodat je dit van de daken moet schreeuwen aan hen die nog tasten in het duister.

Fluister liever, door ze liefdevol aan te blijven kijken en net zo goed door te blijven groeien.

De zon is niet bang voor haar lichtstralen, de bloem is niet bang voor haar felle kleuren.

Ze hopen simpelweg dat hun aanwezigheid opgemerkt wordt door hen die kunnen kijken voordat ze weer verdwijnen.

En zo is het ook met jouw leven.

Je hoeft niet te doen.

Je mag gewoon Zijn.

Liefs, jeZelf.