Lieve wakkere vrouw,

Al een tijdje heb ik het gevoel dat je je klein houdt.

En ook dat anderen niet zien wat voor wijsheid er in je zit.

Wat en wie je daadwerkelijk bent.

Je ziet dat nu steeds vaker terug in hoe je praat, reageert, de hoeveelheid woorden die je gebruikt.

Alsof je jezelf daarmee vertroebelt.

De echte jij. De wijze jij.

Één zin geeft zoveel meer kracht dan dezelfde zin verpakt in veel extra woorden.

Waarom leg je jezelf uit wanneer je praat?

Waarom verzacht je boodschappen die je geeft?

Waarom maak en houd je jezelf dommer dan je bent?

Waarom zeg je niet overtuigd wat je denkt of vindt?

Waarom communiceer je twijfel, terwijl je niet twijfelt?

Waarom vraag je soms advies terwijl je het niet nodig hebt?

Vanwege de ander.

Zodat het minder hard landt.

Zodat je niet hoeft te dealen met onbegrip.

Zodat je "past" tussen de rest: een wens die je al je hele leven hebt, maar niet kan vervullen, want zodra je het probeert voel je niet jezelf.

Je vermomt jezelf omdat het niet veilig genoeg voelt om jezelf te zijn.

Stop maar met de 'stemmetjes'.

Met het zachte wanneer het niet echt is.

Zeg maar wat je echt denkt zodra dat gewenst is.

Want ik weet ook dat wijsheid of een spiegel zijn niet altijd in dankbaarheid wordt afgenomen..

Maar maak jezelf niet meer minder.

Je bent wijsheid in zoveel facetten

De reactie van een ander is niet jouw verantwoordelijkheid.

Dan ben je maar de vreemde vogel.

Maar toevallig ben ik gek op vreemde vogels.

Liefs, jeZelf.