Stukje uit mijn dagboek ter inleiding:

'Ik ben boos: kwaad ben ik. Op alle keren dat ik niet begrepen werd. Op alle keren, jong en ouder, dat de ander maar boos bleef en ik alleen begrip nodig had. Ik ben boos, kwaad zelfs, op alle keren dat ik dus maar dichtsloeg. Een modus vond om het te stoppen, afgestompt van mijzelf. Of de andere kant: de kant van de kwaadheid. Ik ben boos op mijn kwaadheid. Boos op alle keren dat ik iets kapot maakte of mijn woede op anderen uitte. Omdat ik er nergens anders mee heen kon. Ik ben boos op die keren dat ik huilend in bed lag, een moeder nodig had maar er niemand kwam.. En nu ben ik boos op Ben, die soms ziet dat ik begrip nodig heb en niet helpt. Oorverdovend is die stilte. God wat doet het pijn wanneer anderen doen alsof er niets is of net doen alsof ze niet zien dat er wat is. Ziet niemand het dan?

IK HEB JE NODIG!

Niet om mee te praten, niet om gelijk te krijgen. Ik heb je nodig om te huilen, vast te houden, me gezien te voelen. We hoeven het toch niet allemaal alleen te doen? Ik ben boos dat mijn moeder emotioneel onbereikbaar was voor mij. En ik ben boos dat ik soms precies zo'n man aangetrokken heb die op dit moment gewoon "gezellig" op de bank blijft zitten. Ik word weer genegeerd. Alsof mijn tranen niets betekenen. Alsof ik het allemaal zelf mag uitzoeken. Alleen op de wereld. Zo voelt het."

En dan:

Lieve wakkere vrouw..

Maar ik zie je.

Ik ben er.

Ik zie het kind in ons dat vraagt om liefdevolle aandacht.

Je bent niet alleen, al voelt dat zo.

Ik ben er.

Ik zie je.

Sluit je ogen.

Ga naar je hart.

Zie het kind wat ik zie.

Omarm het.

Heb het zelf lief.

Visualiseer dat je haar een knuffel geeft.

Voel de warmte van de armen.

Waar niemand je beter begrijpt dan jezelf.

Voel hoe je tot rust komt.

Je zo volledig de pijn, woede en verdriet accepteert.

Er gaat dan iets open.

Misschien maar een klein stukje.

Maar het wordt lichter.

Een beetje zon. Een beetje ruimte.

En ineens kun je weer kijken.

Is daar de wereld weer, verder dan je pijn, woede en verdriet.

Jij bent er. Voor jezelf.

Niemand kan je hart meer vullen dan dat.

Weet dat ik er altijd ben. Op die plek.

Met dezelfde armen om je vast te houden.

Zo red je jezelf.

Ben je nooit slachtoffer.

Of afhankelijk van een ander.

Maar mogen alle emoties er zijn.

Voelen maakt je geen slachtoffer.

Het gemis buiten jezelf willen vullen, dát maakt je slachtoffer.

Maar weet dat dat nooit meer hoeft.

Nu je dit kent.

Nu je deze plek hebt ontdekt.

Nu je de Trooster in jeZelf hebt ontmoet.

Heb je niemand meer nodig.

Écht nodig.

En kun je weer onvoorwaardelijk houden van een ander.

Liefs, jeZelf.