Lieve wakkere vrouw,

Hoe goed kun je met jezelf zijn?

Hoelang duurt het, zonder TV, telefoon en zelfs muziek voordat je merkt dat je weer wat "nodig" hebt?

Alleen zijn met die onrust.

Want dat is het, onrust.

Het is oorverdovend en het allerliefste vermijd je het.

Koste wat het kost.

Altijd maar bezig zijn is ontwijkend gedrag.

Wat ontwijk je?

Misschien weet je het niet, voel je het niet, ontken je het direct.

Of vraag je je af of jij dan de uitzondering op de regel bent...

Maar die reactie geeft aan hoe onherkenbaar de onrust voor je is.

Hoe snel je er langsheen rent met je gedachten.

Want wat gebeurt er als er geen kind meer is om voor te zorgen, geen omgeving is om indruk op te maken? Geen man om je aan vast te klampen, geen scherm om je bezig te houden?

Ik kan je vertellen wat er gebeurd.

Emoties komen op.

Verleidingen van "toch even".. 

"Wat kan ik nu gaan doen?"

Wat dacht je van niets?

Wat dacht je van alleen met jezelf zijn?

Je gedachten bekijken?

Je angsten zien?

Je troep opruimen?

Geloof me, je zeult het toch wel mee, met of zonder bezinning.

Dus als je kon kiezen: je blijft rennen en vliegen, met of zonder..

Zou je dan kiezen om even te gaan zitten met jezelf en je af te vragen:

"Goh, hoe gaat het nu met mij?" 

Liefs, jeZelf.